Przeciążenie mięśnia gruszkowatego przez długotrwałe siedzenie, niewłaściwą postawę ciała bądź złą technikę ćwiczeń sportowych może powodować ucisk na nerw kulszowy, a tym samym jego ból i inne nieprzyjemne objawy. Ból nerwu kulszowego jest fachowo określany jako rwa kulszowa lub zapalenie nerwu kulszowego. Jakie są objawy zespołu mięśnia gruszkowatego? ból pojawiający się podczas dłuższego siedzenia, biegania czy wchodzenia po schodach. przeszywający ból występujący w okolicy pośladka i bocznej części uda, który może promieniować aż do stopy. ograniczona rotacja zewnętrzna biodra. Rehabilitacja zespołu mięśnia Po trzecie: systematyka! W przypadku treningu gibkości, ważna jest dyscyplina. Okazjonalne wykonywanie rozciąganie mięśnia gruszkowatego tak jak i innych mięśni, nie ma większego sensu. Progres w gibkości łączy się nierozerwalnie z każdorazowym poświęceniem kilkudziesięciu minut treningu na doskonalenie tej cechy motorycznej. Ponieważ izraelski program szczepień rozpoczęto 20 grudnia 2020 roku, dopasowanie czasowe kohorty kontrolnej obliczono wstecz od 15 grudnia 2020 roku. U dziewięciu pacjentów po szczepieniu COVID-19 rozwinęło się zapalenie mięśnia sercowego (0,0046%), a u jedenastu pacjentów rozpoznano zapalenie osierdzia (0,0056%). . Syndrom mięśnia gruszkowatego – przyczyna i terapia schorzenia 25 60329 Mięsień gruszkowaty przez dolegliwości, które potrafi spowodować został okrzyknięty złą sławą w środowisku medycznym. Jego wzmożone napięcie jest w stanie prowokować objawy pseudo rwy kulszowej i bywa zaburzeniem powodującym potężny ból, znacznie ograniczenie ruchomości i funkcji ciała. Kiedy nie jest prawidłowo leczone – może nieść za sobą jeszcze poważniejsze konsekwencje. Na początku podstawa – zrozumieć problem i… tego problemu anatomię. Gdzie znajdziemy mięsień gruszkowaty? Mięsień gruszkowaty rozpoczyna swój przebieg na miedniczej powierzchni kości krzyżowej i biegnie do wierzchołka krętarza większego kości udowej. Jest rotatorem zewnętrznym uda, odwodzi i prostuje kończynę dolną a także stabilizuje staw biodrowy. Swoje unerwienie bierze z korzeni grzbietowych L5-S2, a unaczynienie z tętnic pośladkowych górnej i dolnej oraz tętnic sromowych – wszystkie są gałęziami tętnicy biodrowej wewnętrznej. Zrozumienie syndromu mięśnia gruszkowatego wymaga znajomości relacji pomiędzy samym mięśniem a nerwem kulszowym – który będzie tu w centrum zainteresowania. W przybliżeniu u 80% populacji nerw kulszowy wychodzi z otworu kulszowego większego – zlokalizowanego pod dolną granicą mięśnia gruszkowatego. Wg różnych źródeł w około 20% populacji nerw kulszowy przebija mięsień gruszkowaty na swoim przebiegu – co może być czynnikiem anatomicznym przyczyniającym się do powstawania pseudo-rwy kulszowej. Warto także spojrzeć na ten problem z perspektywy tętniczej. Mięsień gruszkowaty zaopatrywany przez tętnicę pośladkową górną, ze względu na swoje duże napięcie, może stać się barierą dla prawidłowego przepływu krwi w tkanki znajdujące się na dalszym jej przebiegu. Wiedząc, że jedną z gałęzi tętnicy pośladkowej górnej jest tętnica okalająca udo boczna (główna tętnica zaopatrująca torebkę stawu biodrowego oraz krętarz większy) możemy wysnuć wniosek, że zaburzone ukrwienie tych tkanek może prowadzić do szybszego powstawania zwyrodnień i zmian martwiczych w obrębie stawu biodrowego. Przyczyny zespołu mięśnia gruszkowatego Przyczyna powstawania zespołu mięśnia gruszkowatego nie jest jednoznaczna. Anomalie anatomiczne podaje się jako przyczynę 15-20% schorzeń. Większość powstaje jako skutek stopniowo powstających zmian, w które wlicza się mikro-urazy mięśnia, czasowe niedokrwienie lub nieprawidłowe ukrwienie, stan zapalny tkanek miękkich oraz wzmożone napięcie mięśniowe. Różne źródła dopatrują się przyczyny w zmianach przeciążeniowych na skutek nadużywania – u pracowników fizycznych, sportowców oraz przewlekłej kompresji – np. u pracowników biurowych. Wywiad to podstawa Przeprowadzając wywiad z pacjentem, u którego podejrzewa się syndrom mięśnia gruszkowatego należy być bardzo uważnym. Ze względu na podobieństwo objawów do poważnych schorzeń neurologicznych – szczegółowy wywiad jest bardzo ważną częścią terapii. Objawy płynące z mięśnia gruszkowatego oraz rwę kulszową można porównać do bliźniąt jednojajowych – niby są identyczne, jednak szczegóły decydują o tym, że można rozpoznać kto jest kim. W obu przypadkach miejsce występowania dolegliwości jest podobne – obejmują one pośladek oraz tylną powierzchnię uda i goleni. Ból występuje na przebiegu nerwu kulszowego. Podstawowe różnice można wyłapać szybko. W wypadku zaburzeń w obrębie mięśnia, ból będzie nasilał się przy czynnościach, które wymagają jego pracy. Promieniowanie do kończyny dolnej zazwyczaj zaczyna się od połowy pośladka. Wyczuwalne przez skórę są napięte jak struny włókna mięśnia gruszkowatego. Zazwyczaj pozycja odciążająca mięsień gruszkowaty będzie przynosić ulgę. Za to przy rwie kulszowej pacjent będzie odczuwał ból promieniujący już od kręgosłupa lędźwiowego, napięcie mięśniowe będzie wyczuwalne również na mięśniach grzbietu, często bardzo dużym problemem będzie skłon w przód. Objawy mogą się różnić, ze względu na to, że w ostrej rwie kulszowej stan zapalny dotyczy korzeni nerwowych zaś w syndromie mięśnia gruszkowatego – samego mięśnia I onerwia nerwu kulszowego. Diagnostyka mięśnia gruszkowatego Wzmożoną uwagę przy diagnostyce w gabinecie należy zachować przy testach neurologicznych. SLR – popularny test uniesienia prostej nogi, będzie dodatni w obu przypadkach. Dobrym wyznacznikiem różnicowym jest sprawdzenie pozycji stóp pacjenta w leżeniu na plecach. Stopa nogi zajętej objawami z mięśnia gruszkowatego będzie zrotowana na zewnątrz w spoczynku – przez wzmożone napięcie ważnego rotatora zewnętrznego. Terapeuta musi polegać tu też na swoim doświadczeniu i palpacji aby postawić słuszną diagnozę. Gruszka lubi fizjoterapeutów Wbrew mocnego bólu towarzyszącego pacjentowi oraz znacznych zaburzeń funkcji kończyn terapia mięśnia gruszkowatego należy do terapii wdzięcznych. Kompleksowe podejście do problemu zapewnia dość szybkie, czasem nawet spektakularne efekty – w zależności od stosowanych metod terapeutycznych. Najlepiej sprawdzą się: suche igłowanie (nastawione na punkty spustowe w mięsniu gruszkowatym, dwugłowym uda) – często as w rękawie terapeuty, technika wykonana precyzyjnie – przynosi bardzo dobre efekty, terapia manualna w celu przywrócenia prawidłowej ruchomości obręczy biodrowej, terapia tkanek miękkich okolicy pośladka, grzbietu oraz uda, kiedy w połączeniu występuje obronny “shift” miednicy lub kompensacja postawy – techniki skupione na m. czworobocznym lędźwi oraz mięśniach brzucha, techniki inhibicji mięśnia lędźwiowego oraz poprawy mobilności innych struktur leżących na przebiegu tętnicy biodrowej wewnętrznej. Jako uzupełnienie terapii w gabinecie bardzo dobrze sprawdza się autoterapia pacjenta przy pomocy rollera (np. Blackroll Standard) lub piłki do masażu (Blackroll Ball). Wykonując ogólne techniki rozluźnienia pośladka rollerem czy punktowy nacisk na mięsień gruszkowaty za pomocą piłki do masażu pacjent jest w stanie sam zadbać o zmniejszanie napięcia mięśniowego tej okolicy. Zespół mięśnia gruszkowatego – profilaktyka Bardzo ważna w terapii jest także profilaktyka dalszego występowania tego schorzenia, która powinna obejmować: ćwiczenia wzmacniające obręcz biodrową, kończyny dolnej, edukacje pacjenta na temat jego problemu oraz ergonomii pracy/życia codziennego, ćwiczenia propriocepcji, stabilizacji głębokiej, ćwiczenia rozciągające obręczy biodrowej i kończyn dolnych, ostrzeżenie pacjenta przed następstwami, do których może prowadzić nieleczony problem. BIBLIOGRAFIA: 1. Boyajian-O’neill, Lori A., et al. “Diagnosis and Management of Piriformis Syndrome: An Osteopathic Approach.” The Journal of the American Osteopathic Association, vol. 108, no. 11, 2008 2. Al-Talalwah, Waseem. “The Vascular Supply of Hip Joint and Its Clinical Significant.” International Journal of Morphology, vol. 33, no. 1, 2015 3. Gupta, Rajesh. “Piriformis Syndrome.” Pain Management, 2014 4. Mccrory, P. “The ‘Piriformis Syndrome’- Myth or Reality?” British Journal of Sports Medicine, vol. 35, no. 4, 2001 Ból w pośladku promieniujący w dół nogi? To niekoniecznie rwa kulszowa – po długim siedzeniu lub bieganiu może to być syndrom mięśnia gruszkowatego. Ze względu na złożoność tych okolic naszego ciała, konieczna będzie wizyta u specjalisty, który ostatecznie zdiagnozuje kontuzję. Jeśli faktycznie dotknął nas zespół mięśnia gruszkowatego, leczenie może objąć bardzo różne metody fizjoterapii. Przeczytacie o nich w naszym artykule. Znajdujący się w pośladku mięsień gruszkowaty to niewielki mięsień szkieletowy, którego głównym zadaniem jest stabilizacja stawu biodrowego. To z jego pomocą rotujemy, odwodzimy i prostujemy udo. Bezpośrednio pod – a czasem przez niego – przebiega nerw kulszowy, dlatego uraz tego mięśnia może przypominać rwę kulszową. Jednak dobry lekarz, diagnozując zespół mięśnia gruszkowatego, objawy te potraktuje jako punkt wyjścia do pogłębionego wywiadu. Może także zlecić dodatkowe badania, które potwierdzą jego przypuszczenia. Mięsień gruszkowaty zaznaczony kolorem czerwonym Zespół mięśnia gruszkowatego – objawy i przyczyny Syndrom mięśnia gruszkowatego objawia się bólem, któremu nieraz towarzyszy uczucie mrowienia, pieczenia lub drętwienia pośladka. Bolesność może zaczynać się w okolicy dolnego odcinka kręgosłupa i promieniować aż do łydki. Co charakterystyczne, nasila się ona podczas unoszenia nogi, rotowania jej lub pochylania się do przodu. A czym mogliśmy spowodować uraz? Najczęściej przeciążeniem lub permanentnym naciskiem na mięsień – długodystansowym biegiem, wchodzeniem po schodach, siedzeniem w samochodzie lub przy biurku przez długi czas. Mogą go prowokować także: niewłaściwa postawa ciała, hiperlordoza, dyskopatia albo ciąża. Co szczególnie ważne dla sportowców, do zespołu mięśnia gruszkowatego przyczyniają się: zła technika biegu oraz nieróżnicowanie treningu, dlatego podczas regularnych ćwiczeń należy uwzględniać także rozciąganie mięśnia gruszkowatego, by zapobiec kontuzji. Leczenie zespołu mięśnia gruszkowatego By wrócić do zdrowia, musimy pozbyć się stanu zapalnego i bólu, dlatego lekarz zapewne przepisze odpowiednie leki. W tym czasie trzeba dążyć do odciążania dolnego kręgosłupa i bioder oraz unikać działań nasilających ból, a przyjmować pozycje, które będą sprzyjać rozluźnianiu tych okolic. Bardzo istotną rolę mają ćwiczenia i odpowiednia stymulacja tkanek. Rehabilitacja zespołu mięśnia gruszkowatego W przypadku takich schorzeń, jak zespół mięśnia gruszkowatego, fizjoterapia ma do zaoferowania bardzo wiele rozwiązań. Specjalista indywidualnie dobierze najlepsze terapie dla każdego pacjenta. Podstawowe metody leczenia zespołu mięśnia gruszkowatego to: masaż funkcyjny, terapia manualna, czyli masaż głęboki, techniki rozluźniania mięśniowo-powięziowe i relaksacja, neuromobilizacja, ćwiczenia: rozluźniające, rozciągające i wzmacniające. Kiedy leczymy zespół mięśnia gruszkowatego, rehabilitacja może obejmować następujące zabiegi fizykalne: Sonoterapię – terapia ultradźwiękami wspomaga zmienione chorobowo miejsca w odnowie, przy okazji działając przeciwbólowo i przeciwzapalnie. Bywa wykorzystywana w okolicy punktów spustowych, by rozluźnić napięcie mięśnia gruszkowatego oraz okolicznych struktur. Terapię światłowodową LaserNeedle – to połączenie laseroterapii o niskiej mocy i nowoczesnej akupunktury pozwala zmniejszyć ból, a także przyspieszyć regenerację mięśnia gruszkowatego. LaserNeedle wykazuje także działanie przeciwzapalne oraz przeciwobrzękowe i wykorzystywane jest nie tylko do leczenia urazów mięśniowych, ale też zapalenia ścięgien, artrozy czy w przypadku rehabilitacji pooperacyjnej. Laseroterapię wysokoenergetyczną – zabiegi laserem wysokoenergetycznym są polecane, ponieważ pozwalają efektywnie dotrzeć do głębokich struktur w ciele, zmniejszając ból i stymulując tkanki do regeneracji. Co ważne – lasery wysokoenergetyczne iLUX mogą być stosowane do leczenia stanów zapalnych występujących nie tylko w fazie przewlekłej, ale także ostrej. Elektroterapię – kiedy cierpimy na zespół mięśnia gruszkowatego, fizjoterapia z pomocą prądów leczniczych (np. jonoforezy) redukuje napięcie w pośladku, zmniejszając w ten sposób bolesność urazu. Ponadto elektroterapia łagodzi dolegliwości bólowe, ponieważ podczas zabiegu wysyłane są impulsy silniejsze niż sygnały bólowe, docierające z organizmu. Działanie to opisuje tzw. bramkowa teoria bólu. LaserNeedle - światłowodowy laser dla Ortopedii i Sportu (wersja na stoliku lub walizka) Laser wysokoenergetyczny iLUX PLUS 15 W, 810nm + 980nm Aparat do elektroterapii BARDOMED E1 Kiedy już wrócimy do zdrowia, pamiętajmy o dobrej rozgrzewce, różnicowaniu ćwiczeń oraz rozciąganiu mięśnia gruszkowatego. Pozwoli nam to uniknąć nawrotu problemów i przerwy w treningach.

zapalenie mięśnia gruszkowatego forum